Tijdens deze verstop sessie moest ik ineens aan mijn laatste blogpost denken, over de jeugd van tegenwoordig. Duidelijk de hoogste tijd om weer eens wat te posten dus.
Alweer 2 dagen lang is het 2011. Natuurlijk heb ik dit gevierd met een goed feest, met leuke mensen die me voor die avond nog totaal onbekend waren. In dit nieuwe jaar wordt het wel weer eens tijd voor een nieuw projectje. Wat het precies gaat worden weet ik nog niet (het staat op mijn To Do list van vandaag, maar daar staan wel meer dingen op). Hopelijk bedenk ik iets oneindigs leuks met fotografie, een excuus om elke dag mn camera mee te slepen en leuke foto's te maken van leuke dingen.
Een ander punt op mijn To Do list van vandaag is het lezen van mn nieuwste boek; Extremely loud and incredibly close van Jonathan Safran Foer. Wat een heerlijk boek is dat, toen ik er net in begon moest ik de hele tijd hard op lachen van de geniale opmerkingen van de hoofdpersoon, een 9 jarig jongetje dat zijn vader verloor op 11 september. Vraag maar aan Thom hoe ik tijdens het lezen telkens grinnikte, waarop hij telkens vroeg wat er dan wel niet zo grappig was. Een ander leuk iets aan het boek zijn de plaatjes die er in staan, het is lang geleden dat ik een boek las met plaatjes.
Van sinterklaas kreeg ik (een beetje verlaat) Tree of Codes, ook van Jonathan Safran Foer. Dit is een boek dat hij maakte aan de hand van Street of crocodiles (Bruno Schulz). Door in dit boek te knippen en veel woorden weg te laten vormde er zich een nieuw verhaal. Tree of Codes is dan ook een boek vol gaten en bladzijden met soms maar 3 woorden. Ik moet er nog in beginnen, want ik wil hem in 1 keer uitlezen (doordat er weinig woorden op 1 bladzijde staan moet dat wel lukken denk ik), maar ik ben superbenieuwd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten